به گزارش وکالت دات اینفو به نقل از اسکودا , سالی که گذشت به روال سالهای پیشین، کم و بیش شاهد «زبان بستهی» نگاههای نه چندان احترامآمیز و برخوردهای ناروا و دون شأن «وکیل» و نظارهگر خدشه بر حریم حرمت حرفهی شریف وکالت بودیم، و همچنان از سر ناچاری و صد البته ناخواسته در این گذرگاه تنگ و پر دستانداز به شوق رسیدن به خواستهی دیرین، بحقّ و قانونی خویش که همانا استقلال کانون وکلای دادگستری در عمل بوده، گام برداشته و به امید فرونشاندن عطش در پی جرعهای آب مبهوت و سرگردان در این وادی بدور خود چرخیده و تا این زمان نیز ره بجائی نبرده، و حاصلی جز «سرآب» ما را نصیبی نبوده است!
که در این بین حرف و حدیث پیرامون «لایحه جامع وکالت» و جایگاه و چشمانداز آینده «استقلال» در این لایحه کشمکش بسیاری ایجاد و دغدغه خاطر جامعهی وکلای دادگستری را فراهم و نتیجه همچنان در هالهای از ابهام قرار دارد.
طرفه آنکه برخلاف انتظار هیچ نمایندهای از کانون وکلای دادگستری یعنی ذینفع واقعی این لایحه به صورت رسمی از جانب قوه محترم قضائیه در مرحله بازبینی دعوت نشده و این لایحه همچنان بین دو قوه قضائیه و مجریه در گردش است؛ تا داوری قوه مقننه در این میان چه باشد!
نتیجهای که در نهایت قانونمداری، مدارا و انصاف مسئولان قضائی و در رأس آن ریاست محترم قوه، حمایت اصولی دولت تدبیر و امید و در رأس آن ریاست محترم جمهوری به عنوان یک حقوقدان و وکیل دادگستری و نیز آینده نگری قوه مقننه به ویژه کمیسیون محترم حقوقی- قضائی را نشان داده و چونان یک رویداد بزرگ در تاریخ تحولات حقوقی کشور ثبت و ضبط خواهد شد:
سالهاست دلخوشی و دغدغه بسیاری از همکاران وکیل در پهنه ایران زمین این بوده است، شده آیا برای یک بار هم که شده شاهد آثار وجودی تبصرهی ۳ مصوب ۱۱/۷/۱۳۷۰ مجمع محترم تشخیص مصلحت، این تنها و تنها تبصره حمایتی در طی بیش از سه دهه گذشته، در دفاع از منزلت وکیل با این عبارت کوتاه باشیم: «وکیل در موضع دفاع از تأمینات شغل قضاء برخوردار میباشد». امّا تو گوئی «بخت» با وکیل جماعت در این دیار هرگز یار نبوده، و گوئیا سرنوشت چنین رقم خورده که در هر زمان نقش «مرغ مراسم عزا و عروسی» را ایفاء نماید! تجربه نشان داده حمایت از این نهاد مدنی دیرپا با همهی سوابق درخشان و خدمات دیرینهاش بنا به عللی که بر شهروندان فهیم و صاحبان خرد و اندیشه پوشیده نیست، از جانب اصحاب قدرت با حزم و احتیاط همراه بوده و حمایتها بنا به طبیعت و مقتضای پایگاه و جایگاه مسئولان بیشتر خصوصی، محفلی و زینتی است تا عمومی، رسمی و واقعی!