بررسی هنر طراحی دادگاه

قرن‌ها پیش که هنوز دوربین عکاسی اختراع نشده بود، هنر طراحی دادگاه تنها راه برای کسب اطلاع از وقایع جلسه رسیدگی قانونی به اتهام یک مجرم بود.

به گزارش وکالت دات اینفو به نقل از ایسنا ، تصویر هنرمندانه وقایع یک دادگاه در مدت زمانی کوتاه را «طراحی دادگاه» می‌نامند. در بسیاری از دستگاه‌های قضایی جهان عکس‌برداری از جلسه محاکمه ممنوع است. به همین دلیل، رسانه‌ها برای پخش تصویری از دادگاه دست به دامان طراحانی می‌شوند که متخصص این کار هستند.

این نوع طراحی در قرن هفدهم میلادی و در زمان برگزاری دادگاه‌های «جادوگران سَلم» (Salem Witch) خیلی باب بود. با ورود پدیده عکاسی به دنیای فناوری، باز هم طراحی جلسات دادگاه جایگاه خود را حفظ کرد، چون دوربین‌های آن زمان کاربرد کافی برای ثبت تصویر افراد در حال حرکت را نداشتند و با اسباب‌ و وسایل حجیمی که داشتند، موجب ایجاد خلل در تمرکز اعضای هیئت منصفه و شاهدان می‌شدند.

قرن بیستم که کم‌کم قوه قضایی به عکاسان اجازه ورود به دادگاه را دادند، دوربین‌ها دیگر کم‌حجم شده بودند و کمتر مزاحم کار دادگاه می‌شدند. دستگاه قضایی 44 ایالت آمریکا از سال 1987 اجازه ورود عکاسان به دادگاه‌ها را صادر کردند اما هنوز هم هستند قاضی‌هایی که از ورود هرگونه دوربین به دادگاه جلوگیری می‌کنند.

به‌دلیل جلوگیری از ایجاد مزاحمت و حفظ فضای خصوصی در دادگاه‌های قضایی، عکس‌برداری در بیشتر کشورهای جهان ممکن نیست. طراحان دادگاه با توجه به قوانین موجود در هر کشور یا پرونده مورد بررسی، بین جمعیت حاضر در دادگاه یا بخش ویژه اصحاب رسانه می‌نشینند و از چهره متهم و لحظات مختلف دادگاه تصویری تهیه می‌کنند.

در برخی کشورها مانند انگلیس و هنگ‌کنگ، نقاشان اجازه ندارند در دادگاه طراحی کنند و باید با استفاده از حافظه و یادداشت‌هایی که برمی‌دارند، پس از تمام شدن جلسه، طرح‌های خود را روی کاغذ بکشند. به این ترتیب، هنرمندان یک لحظه را به ذهن می‌سپارند، آن را روی کاغذ می‌آورند و سپس اثرشان را به رسانه‌ها می‌فروشند. شبکه‌های تلویزیونی، روزنامه‌ها یا سوژه این طرح‌ها، از مشتریان این سبک هنری هستند. مثلاً تمام طرح‌های دادگاه «لیندی چمبرلین» توسط موزه‌ی ملی استرالیا خریده شد.

یک طراح دادگاه باید خیلی سریع کار کند، بخصوص در جلساتی که شاهد یا شاهدان فقط برای چند دقیقه جلوی هیئت منصفه دادگاه حاضر می‌شوند. در برخی کشورها ممکن است از ثبت و انتشار تصویر چهره مجرمان کم‌سن، سوءاستفاده‌گران جنسی و اعضای هیئت منصفه در پرونده‌های سنگین جلوگیری شود.

این طراحان باید در مدت زمان کوتاهی، مهم‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌های دادگاه را با قلم‌شان به ثبت برسانند. انتخاب صحنه‌های دارای اهمیت دادگاه مانند لحظات احساسی شدن شاهدان یا زمان خوانده شدن رأی هیئت منصفه، از مهم‌ترین وظایف آن‌ها است.

طراحان دادگاه معمولاً چند دقیقه پیش از شروع جلسه، اجازه ورود به دادگاه را پیدا می‌کنند تا بهترین صندلی را برای ثبت گزارش تصویری خود انتخاب کنند. در برخی دادگاه‌ها حتی جایگاه ویژه‌ای برای این هنرمندان در نظر گرفته شده است. وسایل کار طراحان دادگاه خیلی مختصر است؛ یک تخته طراحی و ابزار دلخواهی از مدادرنگی و پاستل گرفته تا گچ.

«طراحی دادگاه» به‌عنوان زیرشاخه‌ای از هنرهای زیبا محسوب می‌شود. براساس بررسی انجام‌شده در سال 2010، این هنرمندان حرفه‌ای درآمد سالانه‌ای حدود 54 هزار دلار دارند.

«هوارد برادی»، «روبن او. لوپز»، «بیل روبلز» و «الیزابت ویلیامز» از جمله معروف‌ترین طراحان دادگاه آمریکا هستند. روبلز هنرمند نامزد جایزه معتبر «امی» است که ثبت صحنه‌های دادگاه‌های افرادی مانند «مایکل جکسون»، «چارلز منسون»، «تری نیکولاس»، «ریچارد رامیرز» و «رادی کینگ» را در کارنامه حرفه‌اش دارد. الیزابت ویلیامز هم طراحی است که از دادگاه کیفری بمب‌گذار میدان «تایمز»، «برنارد مک‌داف»، «جان گوتی» و «جان لوریان» نقاشی کشید.